De doos is zwaar gehavend.
De inhoud oogt intact.
Maar wat kun je daar nou mee?
Er zit een rood boekje bij met tekst en uitleg. Volgens de uitvinder krijg je bij goed gebruik uiterst lenige vingers: “de pezen, spieren en banden worden door de behandeling met mijne vingerrektang ongelooflijk snel, vaardig en krachtig, terwijl de gewrichten los en vrij worden in hare beweging, door het rekken der banden”.
Dat is het dus,
een vingerrektang.
“Voor allen die het clavier-, orgel- of vioolspel beoefenen, voor allen die de schrijfmachine of het telegraaftoestel bedienen, is mijne vingerrektang onontbeerlijk”.
De heer Mennes was muziekleraar in Amsterdam. De datum onder zijn uitgebreide uitleg over het gebruik van zijn tang is 23 november 1905. “Het succes van deze vingerbehandeling is al zeer groot bij dagelijks oefening in vier dagen. Binnen één maand heeft met het uiterste verkregen. Herhale men daarna één maal in de week de behandeling, dan blijven de verkregen vruchten.”
Ik kom in het boekje bekende namen tegen, mensen tegen die de tang van harte aanbevelen: Dan. de Lange, Julius Röntgen (“Men late zich niet afschrikken door het uiterlijk van een folterwerktuig”), W.Mengelberg, Joh. Wagenaar, een stuk of wat vertegenwoordigers van Duitse conservatoria. Je zou zeggen dat die tangen niet waren aan te slepen in de tijd dat elk welopgevoed meisje piano moest leren spelen. Toch vond ik op het www niets over deze opzienbarende vinding.
Er zit een handgeschreven briefje in de doos, gedateerd 30 januari 1908. Mijn exemplaar is een presentexemplaar voor aandeelhouders.
Ik heb het bange vermoeden dat mijn overgrootvader weinig rendement van deze investering heeft gezien.
kleine steentjes 